Krzysztof Kamil Baczyński urodził się 22 stycznia 1921 roku w Warszawie. Był synem nauczycielki Stefanii z Zieleńczyków, z zasymilowanej rodziny żydowskiej oraz znanego międzywojennego krytyka literackiego Stefana Baczyńskiego.
Wychowywany był przez matkę. Chorował na astmę, miał słabe serce. Od 1931 uczył się w Państwowym Gimnazjum, a następnie Liceum Ogólnokształcącym im. Stefana Batorego, w klasie o profilu humanistycznym. W maju 1939 otrzymał świadectwo dojrzałości.
Nie lubił się uczyć, na świadectwach przeważały trójki. Najwyższe oceny miał z rysunków i po maturze zamierzał zdawać na Akademię Sztuk Pięknych. Kochał pisać wiersze.
W szkole Baczyński należał do tajnego radykalnego ugrupowania socjalistycznego „Spartakus”. Należał, jak „Zośka”, „Rudy” i „Alek”, do 23. Warszawskiej Drużyny Harcerskiej im. Bolesława Chrobrego, zwanej „Pomarańczarnią”, z której wyszła elita warszawskich Szarych Szeregów.
Miesiąc po maturze zmarł jego ojciec, a 1 września wybuchła wojna. Po utworzeniu w 1940 r. getta w Warszawie, pozostał z matką po aryjskiej stronie. W latach 1942 – 1943 Baczyński studiował polonistykę na tajnym Uniwersytecie Warszawskim. Zajmował się pracą dorywczą: szklił okna, malował szyldy, pracował u węglarza, przyjmował telefonicznie zlecenia w Zakładach Sanitarnych. Ukończył również podziemną Szkołę Podchorążych Rezerwy „Agricola”. W czerwcu 1942 roku ożenił się z Barbarą Drapczyńską.
Podczas okupacji Baczyński uczestniczył w kilku akcjach sabotażowych, m.in. w wysadzeniu pociągu niemieckiego na trasie Tłuszcz-Urle, która została przeprowadzona 27 kwietnia 1944 r. Bardzo chciał brać udział w akcjach zbrojnych, jednak dowódcy niechętnie ryzykowali życie znanego i cenionego poety, którym już w wtedy był.
W czasie okupacji powstało 5 tomików jego poezji: „Zamknięty echem” (lato 1940), „Dwie miłości” (jesień 1940), „Wiersze wybrane” (maj 1942) i „Arkusz poetycki nr 1” (1944).
Od lipca 1943 Krzysztof Kamil Baczyński należał do II plutonu „Alek” 2. kompanii „Rudy” batalionu Zośka AK w stopniu starszego strzelca pod pseudonim Krzysztof. 1 lipca 1944 został zwolniony z pełnionych funkcji „z powodu małej przydatności w warunkach polowych z jednoczesną prośbą o objęcie nieoficjalnego stanowiska szefa prasowego kompanii”. Baczyński jednak nie zgodził się i przeszedł do harcerskiego batalionu „Parasol” na stanowisko zastępcy dowódcy III plutonu 3. kompanii. W „Parasolu” przyjął pseudonim „Krzyś”.
Wybuch Powstania zaskoczył go w rejonie placu Teatralnego. Nie mogąc przedostać się na miejsce koncentracji „Parasola” na Woli, przyłączył się do oddziału złożonego z ochotników, którymi dowodził ppor. „Leszek” (Lesław Kossowski).
Poeta zginął w Pałacu Blanka 4 sierpnia około godziny 16. Trafił go niemiecki snajper, strzelający z gmachu Teatru Wielkiego. Jego żona – Barbara, trafiona 22 sierpnia w głowę odłamkiem szkła, zmarła 1 września 1944 roku.
Baczyński pochowany pierwotnie na tyłach pałacu. Po wojnie jego szczątki przeniesiono na Cmentarz Wojskowy na Powązkach, gdzie zostało złożone również ciało Barbary Drapczyńskiej (kwatera A22–2–25).
W 74 rocznicę Powstania Warszawskiego prezydent Rzeczypospolitej Polskiej Andrzej Duda odznaczył poetę Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski – za wybitne zasługi dla niepodległości RP oraz za osiągnięcia w działalności na rzecz rozwoju polskiej kultury.
ZAPRASZAMY NA WYCIECZKI SZKOLNE SZLAKAMI BOHATERÓW SZARYCH SZEREGÓW. DOWIEDZ SIĘ WIĘCEJ!
