MIECZYSŁAWA ĆWIKLIŃSKA jest przez wielu znawców i wielbicieli nazywana największą polską aktorką komediową XX wieku. Aktorka teatralna, filmowa, śpiewaczka.
Dowcipna, zabawna, pełna wdzięku, ogromnie utalentowana.
Na Warszawskim Szlaku Kobiet trasą Mieczysławy Ćwiklińskiej udaliśmy się na Nowy Świat 63, do Teatr Polski w Warszawie i TR Warszawa. Z nadzieję na szybką wizytę w foyer i na widowni teatrów Pani Mieci.
Nasza bohaterka pochodziła ze słynnej rodziny aktorskiej Trapszów. Urodziła się w Lublinie 1 stycznia 1880 lub 1879 roku (w zależności od źródła). Rodzice szczerze odradzali córce karierę aktorską, dlatego Miecia ukończywszy szkołę, mając 18 lat, zgodziła się wyjść za mąż za zakochanego w niej dziennikarza i malarza, Zygmunta Bartkiewicza. Znudzona małżeństwem, rzuciła męża po 2 latach i zajęła się pracą w butiku w Warszawie Zaczęła uczyć się aktorstwa, również pod opieką ojca.
Nazwisko Ćwiklińska to sceniczny pseudonim aktorki.
Karierę sceniczną rozpoczęła Mieczysława od występów w farsach i krotochwilach. Również pięknie śpiewała sopranem, co umożliwiło jej grę w operetkach. Jednak wiodącym gatunkiem stała się dla aktorki komedia.
Debiutuje w 1900 roku w „Grubych rybach” w Teatrze Ludowym w Warszawie. Angaż dostaje w Warszawskich Teatrach Rządowych. W kolejnych latach występuje w operetkach w Niemczech w Berlinie i Dreźnie, studiuje w Paryżu (studia operowe 1911-1914).
W okresie międzywojennym, od 1922 roku pracowała w Teatrze Polskim a następnie Teatrze Narodowym. W tym czasie była również primadonną operetkową i ulubienicą Warszawy.
W sezonie 1926/1927 wraz z Antonim Fertnerem założyła teatr komedii i farsy „Teatr Ćwiklińskiej i Fertnera” w Warszawie przy Nowym Świecie 63.
W międzyczasie dwukrotnie jeszcze wychodzi za mąż (w 1919roku i 1933).
W filmie zadebiutowała w wieku 54 lat rolą Idalii w filmie „Jego ekscelencja subiekt” (1933 rok). Wystąpiła w wielu polskich filmach, które przyniosły jej sławę w całej Polsce.
Zagrała między innymi hrabinę Renatę Czermińską w komedii „Czy Lucyna to dziewczyna ?”; prezesową Oksza, matkę Jana w filmie „Jadzia”, Czabranową, matkę Tunki w „Doktorze Murku”; postać baronowej w filmie „Żona i nie żona”.
W czasie okupacji, pracuje jak inne artystki, jako kelnerka w kawiarniach „Cefe Bodo” i „U Aktorek” oraz w Podkowie Leśnej. Należy również do konspiracyjnej organizacji Muszkieterzy.
Po wojnie pracuje w Krakowie w Teatrze im. Juliusza Słowackiego, a następnie wraca do Warszawy i występuje w Teatrze Polskim i Nowym, miedzy innymi w „Moralności pani Dulskiej”.
W 1957 roku występuje w Scala Theater w Londynie w „Domu kobiet”.
W 1958 roku gra w swojej życiowej roli w sztuce „Drzewa umierają stojąc” w Teatrze Rozmaitości w Warszawie. Z tym spektaklem Mieczysława Ćwiklińska odbywa turnee w 1971 roku po USA i Kanadzie. Miała wtedy 91 lat.
Artystka zmarła 28 lipca 1972 roku w Warszawie.
Została pochowana na Cmentarzu Powązkowskim (Aleja Zasłużonych, rząd 1, grób 96).
Mieczysławę Ćwiklińską nie dało się nie lubić. Jej atutami była mimika oraz znakomity głos. Była bardzo wyrazista. Niezrównane były jej kreacje postaci Aleksandra Fredry, Gabrieli Zapolskiej czy Moliera.
Wielką przyjemnością będzie wędrówka ścieżkami Mieczysławy Ćwiklińskiej po Warszawie: jej teatry, wojenne kawiarnie, ulice miasta.
Fot. Film.interia.pl, kultura.onet.pl, Dwójka. Polskie Radio.